Biogramy

Charków

Katyń

Twer

Charków

Ppor. piech. rez. EUGENIUSZ BACHMAN

Urodził się 6 czerwca 1906 r. w Orłowie, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Teodora i Berty z Klempnerów. 

W 1926 r. absolwent Państwowego Gimnazjum im. Romualda Traugutta w Lipnie. 

W 1930 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty  nr 9 w Berezie Kartuskiej. Od 1 stycznia 1933 r. mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z przydziałem do 84 pp. w Pińsku, w którym odbywał ćwiczenia rezerwy jako dowódca plutonu ciężkich karabinów maszynowych. Odbył ćwiczenia w 1934 r. oraz 1936 r. 

Był urzędnikiem prywatnym. Mieszkał w Warszawie.

W 1939 r. w kadrze zapasowej 84 pp. w Grodnie. Był jeńcem w obozie  w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował  go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2010 roku

adres: ul. Sikorskiego 18, 26-110 Skarżysko-Kamienna
drzewo posadzone przez: Urząd Miasta w Skarżysku – Kamiennej
Certyfikat nr 3238/4381/WE/2010

Por. piech. rez. FELIKS CELMER

Urodził się 13 kwietnia 1895 r. w Łapinóżku, pow. rypiński, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Jana  i Katarzyny z Korzeniewskich. W latach 1908-1915 był uczniem klasy I – VII Gimnazjum Polskiego  w Płocku. W 1915 r. wraz z kolegami, m.in. Władysławem Broniewskim wyruszył do Radomska i wstąpił do Legionów. Po przeszkoleniu został wcielony do I Brygady, w której walczył na froncie białorusko-litewskim. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. został internowany w obozie w Szczypiornie, następnie w Łomży. 

Od 1918 r. ochotniczo w Wojsku Polskim. Od 1921 r. do lipca 1922 r. przebywał na Górnym Śląsku i brał udział w trzecim powstaniu śląskim. Od 1922 r. w rezerwie z przydziałem do 84  Pułku Strzelców Poleskich w Pińsku, woj. poleskie. W 1929 r. mianowany porucznikiem. Otrzymał przydział do 80 pp. w Słonimiu, woj. nowogródzkie.  

Był nauczycielem w szkole powszechnej w Lachowiczach, w Nowogródku, w Baranowiczach i w Słonimiu, woj. nowogródzkie. Następnie instruktor oświaty pozaszkolnej w Stołpcach, woj. nowogródzkie. 

Odznaczony  Krzyżem Niepodległości (1929 r.), Krzyżem I Brygady „Za wierną służbę”.

W marcu 1939 r. został zmobilizowany z przydziałem do 80 pp. w Słonimiu,  a następnie przeniesiony do 79 pp. w Baranowiczach. Po 17 września 1939 r. dostał się  do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Maria z domu Raczkowska. Synowie: Edmund (ur. 1924 r.), Ryszard Jan (ur. 1926 r.), Lech.

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w dniu 27 października 2010 roku

adres: 3 Maja 4, 09-402 Płock
drzewo posadzone przez: Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Jagiełły w Płocku
certyfikat nr 2315/2538/WE/2010

Por. aud. PIOTR PAWEŁ CHAMSKI

Urodził się 27 stycznia 1908 r. w Grochowalsku, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie).   Został ochrzczony w kościele w Zadusznikach. Był  synem Zygmunta i Jadwigi. Ojciec był sekwestratorem Urzędu Skarbowego podatków i opłat skarbowych we Włodzimierzu Wołyńskim. We wczesnym dzieciństwie stracił matkę i wychowywał się u kuzynów pp. Żylińskich.  W 1928 r. został absolwentem Państwowego Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Białymstoku. 

W 1930 r. ukończył Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. 

W 1930 r. rozpoczął studia na wydziale prawa na Uniwersytecie Warszawskim.  W 1934 r. otrzymał tytuł magistra prawa. Mianowany ppor. art. ze starszeństwem z dn. 1 stycznia 1933 r. i przeniesiony do 26 pal. w Skierniewicach. W 1935 r. powołany do służby czynnej z przydziałem do Wojskowego Sądu Okręgowego nr IX w Brześciu nad Bugiem. Mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dn. 1 października 1936 r. 

Od 1936  r. do września 1939 r. był asystentem w Wojskowej Prokuraturze Okręgowej  nr VII w Poznaniu. 

Mieszkał w Poznaniu.

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Zofia Barbara. Syn Wojciech Piotr.

Kpt. sł. zdr. st. sp. dr KAROL MARIAN CYWIŃSKI

Urodził się 2 lutego  1897 r. w Płomianach, pow. lipnowski,  woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był  synem Juliana (ur. 1864 r.) i Marii (Marianny) Cecylii (ur. 1873 r.) ze Zglinickich. Ojciec był rządcą w majątku ziemskim w Święcicach, pow. płocki. W 1908 r. rozpoczął naukę w gimnazjum rządowym w Płocku, z rosyjskim językiem wykładowym. Od 1914 r. uczył się w klasie szóstej w gimnazjum filologicznym Polskiej Macierzy Szkolnej  w Płocku. Był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Gimnazjum w Płocku. W październiku 1917 r. zapisał się na pierwszy semestr wydziału lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Jednak nie podjął studiów. Zgłosił się 11 listopada 1918 r. do 4 pułku ułanów. Został ranny i odesłany do Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. W poł. lutego wrócił do oddziału, który zajmował pozycję na froncie w wojnie z bolszewikami. Został przydzielony do Szpitala Wojskowego w Wilnie. Następnie odkomenderowany na kurs dla medyków wojskowych w Warszawie. Od 1 października 1920 r. mianowany porucznikiem. 

W 1921 r. rozpoczął studia. Ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom doktora nauk medycznych otrzymał 24 stycznia 1925 r. Został jako lekarz przydzielony do 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu a następnie do 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Krotoszynie na stanowisko p.o. starszego lekarza. Później, jako starszy lekarz w 25 Pułku Artylerii Lekkiej Ziemi Kaliskiej. Od 1 stycznia 1929 r. mianowany kapitanem ze starszeństwem z przydziałem do 25 pal.

Od 1930 r. pracował jako lekarz internista w Kaliszu. Służąc w wojsku pracował równocześnie w Ubezpieczalni Społecznej w Kaliszu.  Prowadził też prywatny gabinet lekarski, jako specjalista chorób wewnętrznych. W 1931 r. był lekarzem w Krotoszynie. W 1935 r. na stałe przeniósł się do Sochaczewa. Od 29 lutego 1936 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Był kardiologiem. W 1938 r. ukończył kurs u prof.. Mściwoja Semerau – Siemienowskiego (1885-1953) kardiologa. Sprowadził do Polski i stał się pierwszym w Kaliszu posiadaczem EKG oraz lekarzem prowadzącym badania elektrokardiograficzne. Wykonał w Kaliszu pierwszy elektrokardiogram (1938 r.). 

Był członkiem Kaliskiego Towarzystwa Lekarskiego. 

Odznaczony Medalem Niepodległości (1937 r.),  Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

W 1939 r. jako oficer rezerwy został zmobilizowany do służby wojskowej. Był oficerem Kadry Zapasowej VI Szpitala Okręgowego we Lwowie. Z ustnych informacji świadków (do końca nie potwierdzonych) wynika, że kapitan Cywiński organizował polowe szpitale wojskowe w Równym i Rawie Ruskiej. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Aleksandra z domu Kowalewska (ur. 1902 r.). Ślub 26 czerwca 1923 r. w Warszawie w parafii Wszystkich Świętych. Córka Dobromira Teresa Cywińska-Pruska (1928 -2008), była lekarzem pediatrą w Sochaczewie.

Bohaterowi posadzono już DĄB PAMIĘCI w dniu 9 maja 2010 roku

Adres: ul. Żeromskiego 41/30, 96-500 Sochaczew

drzewo posadzone przez: Stowarzyszenie na Rzecz Historycznej Odbudowy Zamku w Sochaczewie „Nasz Zamek”

certyfikat nr 2040/980/WE/2010

Ppor. piech. rez. STANISŁAW CZAPIEWSKI

Urodził się 14 października 1907 r. w Lipnie, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie).  Był synem Franciszka i Sabiny z Paśniewskich. W 1925 r. zdał maturę w Państwowym Gimnazjum im. Romualda Traugutta w Lipnie. W latach 1925-1927 studiował na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1927 r. przeniósł się na Wydział Prawno-Ekonomiczny Uniwersytetu Poznańskiego. W latach 1929-1935 studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego. W 1931 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty w Brodnicy. Mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dn. 1 stycznia 1933 r., z przydziałem do 55 pp. w Lesznie. Następnie w 53 pp. w Stryju i 70 pp. w Pleszewie, w których odbywał ćwiczenia rezerwy jako dowódca plutonu.

Zmobilizowany we wrześniu 1939 r. Został 7 września skierowany na front w charakterze korespondenta wojennego. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Kawaler.

Por. sap. rez. STEFAN JACENTY DĄBROWSKI

Urodził się 20 lipca 1892 r. w Iłży, pow. iłżecki, woj. kieleckie. Był synem Michała i Barbary z domu Hunter. Ukończył Szkołę Mierniczą w Łucku, woj. wołyńskie. W październiku 1918 r. zapisał się na Wydział Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Studia przerwała mu wojna 1920 r. Mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dn. 1 lutego 1921 r. Służył w stopniu porucznika w 1. Pułku Saperów. W 1928 r. został zwolniony do rezerwy. W 1930 r. przeniesiony do 8 baonu saperów. 

Na stałe osiadł w Świętosławiu, pow. lipnowski (od 1956 r. pow. golubsko-dobrzyński), gdzie nabył majątek. Był geodetą. W biurze mierniczego przysięgłego wykonywał prace geodezyjno-pomiarowe związane z realizacją parcelacji majątków ziemskich na terenie pow. brodnickiego, rypińskiego i lipnowskiego. 

Odznaczony Krzyżem Walecznych.

W 1939 r. został zmobilizowany do 8 batalionu saperów w Toruniu. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Stanisława z domu Szlatkowska. Synowie: Zdzisław Andrzej (ur. 1936 r.) i Wojciech Piotr (1938-2000). 

W 1999 r. na kościele parafialnym rzymskokatolickim pw. Św. Katarzyny w Dobrzyniu umieszczona została pamiątkowa tablica  z inskrypcją: „SYNOWIE ZIEMI DOBRZYŃSKIEJ OFICEROWIE WOJSKA POLSKIEGO ZAMORDOWANI W 1940R. PRZEZ NKWD W KATYNIU: PPOR. JÓZEF CHODKOWSKI UR. 1904R. W DZIAŁYNIU, POR. STANISŁAW ARKADIUSZ DEJEWSKI UR. 1910R. W DOBRZYNIU N/DRWĘCĄ, PPOR. EDWARD MOSZCZYŃSKI UR. 1899R. W LIPNIE Z WĘGIERSKA, PPOR. HENRYK STANISŁAW SKONIECKI UR. 1911R. W ZARĘBIE./W CHARKOWIE, PPOR. STEFAN JACENTY DĄBROWSKI UR. 1892R. W IŁŻY ZE ŚWIĘTOSŁAWIA, PPOR. ZYGMUNT KIERKOWSKI UR. 1896R. W RUŻU./W 60-TĄ ROCZNICĘ AGRESJI NA POLSKĘ W HOŁDZIE RODAKOM SPOŁECZEŃSTWO POWIATU GOLUB-DOBRZYŃ, 11.11.1999″.

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2009 roku

adres: Mazowsze 11, 87-640 Czernikowo
drzewo posadzone przez: Szkoła Podstawowa im. mjr. Henryka Sucharskiego

w Mazowszu
certyfikat nr 1492/2614/WE/2009

Por. piech. MIECZYSŁAW GUTOWSKI

Urodził się 25 lipca 1895 r. w Dobrzyniu nad Drwęcą, pow. rypiński, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Ignacego i Marii z Przybojewskich. W 1914 r. został zmobilizowany do służby wojskowej w armii rosyjskiej. Był absolwentem szkoły wojskowej w Kijowie (1915 r.). W 1917 r. zgłosił się do Korpusu Polskiego w Rosji. Od 1918 r. w Wojsku Polskim, w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. Mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dn. 1 czerwca 1919 r. W WP z przydziałem do 47 pp., 6 Pułku Strzelców Podhalańskich w Samborze, 29 pp. w Kaliszu i odkomenderowany do służby w administracji w RKU w Stryju, woj. stanisławowskie, w PKU w Pułtusku, woj. warszawskie oraz PKU Warszawa Miasto.

Z dn. 19 marca 1938 r. mianowany kapitanem ze starszeństwem w korpusie oficerów administracji. W marcu 1939 r. był kierownikiem referatu uzupełnień w RKU Warszawa Miasto IV. 

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi,  Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. 

Po 17 września 1939 r. w Równem na Wołyniu dostał się do niewoli sowieckiej Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r.   w Warszawie w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Leonia z domu Olsztyńska. Córki: Janina (ur. 1922 r.) i Wanda Irena (ur. 1925 r.).

Ppor. piech. rez. ZYGMUNT  KIERKOWSKI

Urodził się 6 czerwca 1896 r. w miejscowości Ruże, pow. rypiński, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Franciszka (ur. 1854 r.) i Antoniny Kowalskiej (ur. 1859 r.) Ukończył gimnazjum w Płocku. W 1926 r. zdał egzamin nauczycielski w Prużanie, woj. poleskie. 

Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty. W Wojsku Polskim służył w 32 pp., który stacjonował w Twierdzy Modlin.  Walczył wojnie polsko-bolszewickiej 1918-1921 (32 pp.) W 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dn. 1 września 1931 r. z przydziałem do 82 pp. w Brześciu nad Bugiem, woj. poleskie. Z dn. 1 marca 1939 r. mianowany porucznikiem rez. ze starszeństwem.

Mieszkał w Horodcu, pow. kobryński, woj. poleskie. Był kierownikiem szkoły powszechnej w Horodcu.  

Odznaczony Medalem Niepodległości (1938 r.), Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę.

W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany  do 82 pp. Nie brał jednak udziału w walkach ze swoim pułkiem, gdyż 1 września został ranny i znalazł się w szpitalu w Brześciu n. Bugiem.

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie
w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.” 

Żona Ludmiła z domu Draczyńska. Syn Jerzy (ur. 1924 r.).  

W 1999 r. na kościele parafialnym rzymskokatolickim pw. Św. Katarzyny w Dobrzyniu umieszczona została pamiątkowa tablica  z inskrypcją: „SYNOWIE ZIEMI DOBRZYŃSKIEJ OFICEROWIE WOJSKA POLSKIEGO ZAMORDOWANI W 1940R. PRZEZ NKWD W KATYNIU: PPOR. JÓZEF CHODKOWSKI UR. 1904R. W DZIAŁYNIU, POR. STANISŁAW ARKADIUSZ DEJEWSKI UR. 1910R. W DOBRZYNIU N/DRWĘCĄ, PPOR. EDWARD MOSZCZYŃSKI UR. 1899R.                            W LIPNIE Z WĘGIERSKA, PPOR. HENRYK STANISŁAW SKONIECKI UR. 1911R. W ZARĘBIE./W CHARKOWIE, PPOR. STEFAN JACENTY DĄBROWSKI UR. 1892R. W IŁŻY ZE ŚWIĘTOSŁAWIA, PPOR. ZYGMUNT KIERKOWSKI UR. 1896R. W RUŻU./W 60-TĄ ROCZNICĘ AGRESJI NA POLSKĘ W HOŁDZIE RODAKOM SPOŁECZEŃSTWO POWIATU GOLUB-DOBRZYŃ, 11.11.1999″.

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI

adres: 87-645 Zbójno
drzewo posadzone przez: Publiczne Gimnazjum w Zbójnie
certyfikat nr 867/5594/WE/2009

Rtm. kaw. STANISŁAW MARIAN KOWALEWSKI

Urodził się 14 stycznia 1903 r. w Nadrożu, pow. rypiński, woj. warszawskie (od 1938 r. – pomorskie).  Był synem Mikołaja (ur. 1869 r.) i Stanisławy ze Skulskich (ur. 1875 r.). Ukończył siedem klas Szkoły Realnej Kulwiecia w Warszawie. Egzamin maturalny zdał w 1922 r., w czasie nauki w Szkole Podchorążych. 

W lipcu 1920 r. wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do 201 pułku artylerii polowej. Brał udział w wyprawie dyneburskiej nad Dźwinę pod dowództwem gen. Edwarda Śmigłego Rydza. Była to bitwa wojsk polsko-łotewskich z Armią Czerwoną w styczniu 1920 r. zakończona zdobyciem Dyneburga (operacja „Zima”). Po demobilizacji kontynuował naukę w Męskim Gimnazjum im. K. Kulwiecia w Warszawie. We wrześniu 1922 r. został skierowany do Szkoły Podchorążych w Warszawie, którą ukończył w 1923 r. Jesienią 1923 r. został słuchaczem Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, którą ukończył 1 lipca 1925 r. i został mianowany na stopień podporucznika. Został wcielony do 22 Pułku Ułanów Podkarpackich im. Ks. Jeremiego Wiśniowieckiego w Brodach, woj. tarnopolskie. Mianowany z dn. 1 lipca 1927 r. na stopień porucznika ze starszeństwem (22 p.uł). W latach 1925-1928 był jednocześnie instruktorem szkoły podoficerskiej. Z dn. 1 stycznia 1934 r. został awansowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem. W 1935 r. ukończył z wynikiem dobrym XV Kurs Dowódców Szwadronów. Po ukończeniu kursu został dowódcą 4 szwadronu w 22 pp. W 1936 r. przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza.  Od 13 kwietnia 1937 r. był dowódcą 19 szwadronu kawalerii „Olkieniki” w Brygadzie KOP „Grodno”. W 1939 r. był dowódcą szwadronu Kawalerii Dywizyjnej w składzie 33 Dywizji Piechoty (rez.). 

Był członkiem Polskiego Związku Jeździeckiego. Brał udział w wielu zawodach Militari – o Konne Mistrzostwo Armii (w Zakopanem, Lwowie, Tarnopolu, Krzemieńcu, Złoczowie, Warszawie i Łucku).

Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (1938 r.) oraz Medalem 10. Rocznicy Wojny Niepodległościowej. 

Dostał się do niewoli sowieckiej 2 października 1939 r. w miejscowości Bukowo koło Biłgoraja. Do obozu w Starobielsku został przewieziony 25 listopada 1939 r. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień majora.   Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Maria Aniela z domu Stokiel, z którą zawarł związek małżeński 6 kwietnia 1931 r. Syn Zbigniew  (ur. 1932 r.).

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2014 roku

adres: ul. Armii Krajowej 47, 56-400 Oleśnica
drzewo posadzone przez: Gimnazjum nr 1 im. Książąt Oleśnickich
Certyfikat nr 4466/2268/WE/2014

Por. kaw. WITOSŁAW  LUDWIK KOWALEWSKI

Urodził się 25 września 1906 r. w Lipnie,  pow. lipnowski, woj. warszawskie,
(od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem  Władysława (ur. 1879 r.) h. Dołęga i Marii Teodozji z Byliców (ur. 1882 r.). Ojciec był rejentem w Prużanie, woj. poleskie. Od 1919 r. był uczniem Gimnazjum Towarzystwa im. Jana Zamoyskiego w Warszawie. W 1928 r. zdał egzamin maturalny typu humanistycznego. Mieszkał w Warszawie. 

W 1929 r. ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty i Szkołę Podchorążych Kawalerii. W dniu 15 sierpnia 1931 r. został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z przydziałem do 27 p.uł. W 1934 r. mianowany porucznikiem ze starszeństwem. Służył w 27 pułku ułanów jako oficer żywnościowy oraz adiutant. W roku 1935-1936 r. był na kursie jazdy pojazdów broni pancernej w Górnej Żurawicy k. Przemyśla. Od 1938 r. był  adiutantem pułku i dowódcą szwadronu gospodarczego 27 pułku ułanów.  

  Mieszkał z rodziną w Nieświeżu, pow. nowogródzki, woj. nowogródzkie.

We wrześniu 1939 r. 27 Pułk Ułanów  walczył w składzie  Nowogródzkiej Brygady Kawalerii   (gen. Władysław Anders), która weszła w skład Armii „Modlin.” Pułk stoczył boje pod Mińskiem Mazowieckim (13 września), Krasnobrodem (23 września), Hutą Różaniecką i Morańcami (26 września). Został okrążony 27 września pod Władypolem (pow. samborski, woj. lwowskie) przez wojska  sowieckie. 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w 1940 r. w Charkowie. Ostatnią kartkę do żony przysłał ze Starobielska na Boże Narodzenie 1939 r.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Maria z domu Strzałko/Strzałkowska (1911-2004), córka Dominika i Jadwigi z d. Jankowskiej. Syn  Janusz (ur. 1936 r.). 

Por. sł. zdr. rez. JAN LUDWIK  LEWANDOWSKI

Urodził się 1 maja 1909 r. w Nadrożu, pow. rypiński, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Józefa i Józefy z Chamskich. Rodzice mieszkali w Nadleśnictwie w Cierpiszewie k. Torunia. W 1927 r. ukończył gimnazjum w Wąbrzeźnie i zdał egzamin maturalny. W 1933 r. absolwent Państwowego Instytutu Dentystycznego w Warszawie. Otrzymał dyplom lekarza dentysty. Mieszkał w Brodnicy i prowadził prywatną praktykę.

W 1934 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Sanitarnej w Warszawie. Odbył ćwiczenia rezerwy w 4 Szpitalu Okręgowym w Łodzi  (1934, 1935). Z dn. 1 stycznia 1936 r. mianowany podporucznikiem rez. Otrzymał przydział do kadry Szpitala Okręgowego nr VIII w Toruniu. W 1939 r. w Zgrupowaniu Armii „Łódź”.

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Cecylia (1910-1989) z domu Chwiałkowska. Dzieci: Alicja i NN. 

W siedzibie Okręgowej Izby Lekarskiej w Szczecinie znajduje się tablica pamiątkowa, na której wymienione zostało nazwisko Jana Lewandowskiego.

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2018 roku

adres: 71-270 Szczecin, ul. K. Janickiego
drzewo posadzone przez: Stowarzyszenie Katyń – Oddział Instytutu Pamięci Narodowej
w Szczecinie
Certyfikat nr 4708/3250/WE/2018

Ppor. piech. rez. STANISŁAW LUDWIK LINOWSKI

Urodził się 21 grudnia 1909 r. w Steklinie, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Mieczysława (ur. 1879 r.) i Wandy z Makowieckich (ur. 1882 r.). Ojciec był właścicielem majątku Steklin. W 1928 r. zdał egzamin maturalny w Państwowym Gimnazjum w Zakopanem. W 1935 r. był studentem Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie.

W 1933 r. ukończył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy przy 82 Syberyjskim Pułku Piechoty w Kobryniu, woj. polskie. 82 Syberyjski Pułk Piechoty wchodził w skład 30 DP w Brześciu n. Bugiem. Mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dn. 1 stycznia 1935 r. Odbył ćwiczenia rezerwy w 84 pp. w Pińsku, woj. poleskie, gdzie był dowódcą plutonu strzeleckiego. W 1938 r. ukończył kurs specjalny z zakresu służby transportowo-kolejowej. 

Był urzędnikiem.

W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany i brał udział w wojnie obronnej. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.”

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2018 roku

adres: Steklin, 87-640 Czernikowo
drzewo posadzone przez: Szkoła Podstawowa im. Henryka Sienkiewicza w Steklinie
Certyfikat nr 4829/6027/WE/2018

Por. int. rez. BOLESŁAW MICHAJŁÓW

Urodził się 8 maja 1898 r. we Włocławku. Był synem Aleksandra i Marii  Markowej. Ojciec był felczerem w Kikole i wraz z żoną mieszkał w Lipnie.  Absolwent Gimnazjum w Płocku i Wydziału Prawa Uniwersytetu Wileńskiego. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1918-1921. W 1921 r. zdał egzamin dla oficerów gospodarczych przy Dowództwie Okręgu Gen. I. Od 1922 r. w rezerwie. Zdał egzamin maturalny jako ekstern przed komisją Kuratorium w Wilnie. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu w Wilnie. W 1923 r. otrzymał przydział do 76 Lidzkiego Pułku Piechoty im. Ludwika Narbutta, który stacjonował w Grodnie. Odbył ćwiczenia rezerwy w Składnicy Materiałów Intendenckiego (1934, 1935). Mianowany podporucznikiem rez. w korpusie oficerów intendentów z dn. 1 lipca 1925 r. Z dn. 1 stycznia 1936 r. mianowany porucznikiem ze starszeństwem.

Magister prawa, urzędnik państwowy (radca) w Grodnie, woj. białostockie. 

W 1939 r. został zmobilizowany. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r.  awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Kawaler.

Ppor. piech. rez. STEFAN TADEUSZ PŁOSKI

Urodził się 21 kwietnia 1907 r. w Dulsku, pow. rypiński, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Eugeniusza Jana Płoskiego (1862-1919) herbu Prus I i Lucyny Emilii Ewy z Niedźwiedzkich (1872-1941). Ojciec był właścicielem majątku Sokołowo, pow. rypiński. W 1925 r. ukończył 6 klas Gimnazjum Realnego w Warszawie. W 1929 r. ukończył cztery semestry Wydziału Rolniczego Państwowej Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie. W 1931 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 5 w Krakowie.  Odbył pierwsze ćwiczenia rezerwy w 1933 r.  jako dowódca 2 plutonu ckm-ów w 63 pp.  w Toruniu. Został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 r., z przydziałem do 73 pp. w Katowicach. Następnie przydzielony do 66 Kaszubskiego Pułku Piechoty im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, który stacjonował w garnizonie w Chełmnie, woj. pomorskie. 

Pracował jako urzędnik bankowy – prokurent  Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie. Był właścicielem majątku Staciuny k. Turmont, pow. brasławski, woj. wileńskie. 

W 1939 r. zmobilizowany do 73 pp. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem obozu w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada  2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Kawaler.

Kpt. art. JÓZEF JAN MICHAŁ PODCZASKI

Urodził się 23 marca 1896 r. w Kozirogu Leśnym, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem  Józefa Podczaskiego (1857-1936) herbu Rola i Jadwigi Cieślińskiej (1859-1916). Ojciec był właścicielem dóbr Koziróg Leśny.  We wrześniu 1906 r. rozpoczął naukę w Gimnazjum Męskim Filologicznym Towarzystwa „Szkoła Średnia” w Płocku. W 1918 r. zdał egzamin maturalny. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, ale po pierwszym semestrze przerwał naukę. Od listopada 1916 r. należał do POW w Płocku. W dniu 10 listopada 1918 r., jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do 4 pułki ułanów, w którym służył do marca 1919 r. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1918–1921  w 4 pułku ułanów i 4 dywizjonie artylerii konnej. Mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dn. 1 czerwca 1919 r. w 5 dak. Od października do grudnia 1919 r. odbywał służbę w Generalnym Inspektoracie Artylerii i Batalionie Zapasowym Artylerii Konnej w Górze Kalwarii. W 1920 r. został przeniesiony z Gen. Insp. Art. do II Dywizjonu Artylerii Konnej. Ukończył Szkołę Podchorążych w Warszawie oraz Szkołę Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu. W 1924 r. odbył szkolenie w Centrum Szkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Od 1 stycznia 1930 r. mianowany kapitanem ze starszeństwem w 5 dak. W 1931 r. został skierowany do Wyższej Szkoły Wojennej. W 1932 r. przeniesiony do 8 Pułku Ułanów im. Księcia Józefa Poniatowskiego, gdzie dowodził 1 szwadronem.  Następnie w 21 pułku artylerii lekkiej. We wrześniu 1939 r. dowodził  III. dywizjonem 65 Pułku Artylerii Lekkiej (dowódcą pułku był ppłk Józef Krautwald), który był rezerwowym pułkiem artylerii utworzonym we wrześniu 1939 r. w  składzie 55 rezerwowej Dywizji Piechoty  w Armii „Kraków”.

Odznaczony Medalem Niepodległości (1933 r.), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował                      go pośmiertnie na stopień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Zofia z d. Skarbek-Wojewódzka, córka Mariana Wojewódzkiego herbu Habdank, właściciela majątku Dalechowice, pow. pińczowski. Dzieci: Roman (ur. 1936 r.) i Zofia Paulina (ur. 1938 r.). 

Ppor. obs. JAN SPECJALSKI

  Urodził się 19 czerwca 1914 r. w Radomicach, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Wacława (ur. 1880 r.) i Zofii z Bojarskich (1896-1956). W 1934 r. zdał egzamin maturalny w Państwowym Gimnazjum im. R. Traugutta w Lipnie. W 1937 r. ukończył  Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie i Ostrowi Mazowieckiej. Mianowany podporucznikiem piechoty ze starszeństwem z dn. 1 października 1937 r. Otrzymał przydział do 34 pp. w Białej Podlaskiej. W 1938 r. ukończył kursu  obserwatorów w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa-1 w Dęblińskiej Szkole Orląt. W marcu 1939 r. odkomenderowany do 221 eskadry bombowej „Łosi” w Malaszewiczach. Z dniem 7 lipca 1939 r. został przeniesiony do 216 eskadry bombowej w składzie 1 pułku lotniczego w Warszawie. Podczas ewakuacji Bazy Lotniczej Nr 1 we wrześniu 1939 r. do Rumunii, dostał się do niewoli sowieckiej pod Zbarażem. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Mieszkał w Warszawie. Kawaler.

Ppor. art. rez. ADAM JERZY STARZYŃSKI

Urodził się 18 grudnia 1915 r. w Maliszewie,  pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem  Jerzego Stanisława Starzyńskiego (ur. 31 maja 1883 r. w Warszawie – zamordowany przez bolszewików 14 sierpnia 1920 r. w Maliszewie) herbu Ślepowron i Janiny z domu Skoniecznej (ur. 27 grudnia 1883 r. w Warszawie – zm. 18 listopada 1976 r.). W 1913 r. Starzyńscy zamieszkali w Maliszewie. Ojciec był właścicielem majątku oraz zasłużonym działaczem społecznym. Adam miał siostrę Annę Kazimierę z męża Wielgus (1911-1993 r.)  i brata Jerzego Stefana (1918 – 1931). Od 1 września 1929 r. rozpoczął naukę w klasie czwartej w Prywatnym Gimnazjum Męskim im. Edwarda Rontalera w Warszawie. W czerwcu 1934 r. zdał egzamin maturalny typu matematyczno-przyrodniczego. 

W roku 1934/1935 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii (5 bateria) we Włodzimierzu Wołyńskim. Mianowany podporucznikiem rez. ze starszeństwem z dn. 1 stycznia 1937 r. Odbył przeszkolenie wojskowe w 15 pułku artylerii lekkiej stacjonującym w garnizonie w Bydgoszczy i został mianowany na stopień podporucznikiem artylerii rezerwy. 

W 1934 r. rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, które ukończył w 1939 r. 

Mieszkał w Warszawie. 

W 1939 roku został zmobilizowany. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Kawaler.

Por. sł. zdr. rez. ZYGMUNT ZDROJEWSKI

Urodził się 23 marca 1904 r. w Lipnie, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Wincentego (ur. 12 stycznia 1877 r. Głodowo – zm. 11 sierpnia 1955 r. Lipno) i Julianny z Orpikowskich (1882-1921) r. w Lipnie). Ojciec był ogrodnikiem, prowadził gospodarstwo ogrodnicze. Zygmunt był najstarszy z rodzeństwa. W 1924 r. był absolwentem Gimnazjum im. Romualda Traugutta w Lipnie. W 1931 r. ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Był doktorem medycyny. Odbył obowiązkową służbę wojskową (VIII 1931 r. – II 1932 r.). W 1932 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Sanitarnej w Warszawie. Od 29 lutego do 10 września 1932 r. odbył ćwiczenia w Baonie „Stołpce” Korpusu Ochrony Pogranicza, pełniąc funkcję lekarza batalionu. Z dn. 1 stycznia 1934 r. został mianowany podporucznikiem  ze starszeństwem. W 1935 r. odbył pięciotygodniowe ćwiczenia rezerwy w 13 pp. w Pułtusku, jako lekarz pułkowy. Otrzymał przydział do 1 Szpitala Okręgowego im. Marszałka Piłsudskiego w Warszawie. 

Był zatrudniony w Wydziale Szpitalnictwa Zarządu Miejskiego m. st. Warszawy. Od 1933 r. pracował na Oddziale Chirurgicznym Przemienienia Pańskiego w Warszawie jako asystent prof. Tadeusza Butkiewicza oraz jako lekarz dyżurny Pogotowia Ratunkowego na Lesznie. Był także lekarzem środowiska aktorskiego Warszawy i lekarzem sióstr Sakramentek na Nowym Mieście. 

Mieszkał w Warszawie. 

W dniu 31 sierpnia 1939 r. został zmobilizowany do Sokółki do Kadry Zapasowej III Szpitala Okręgowego w Wilnie. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej i został uwięziony w Nowogródku. Następnie w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Charkowie. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Sabina z Ziółkowskich (ur. ok. 1910 r. – zm. 11 maja 1988 r.), lekarz stomatolog, z którą zawarł związek małżeński w dn. 27 października 1938 r. Syn Stanisław Zygmunt Maria (ur. 8 maja 1940 r. – zm. 16 sierpnia 2003 r. w Łodzi).

Katyń

Kpt. adm.  JÓZEF BARTCZAK

Urodził się 31 marca 1894 r. w Karnkowie, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Antoniego (ur. 1859 r.)i Antoniny z Drozdowskich (ur. 1860 r.). Ojciec posiadał gospodarstwo rolne w Rumunkach Karnkowskich. Naukę rozpoczął w szkole powszechnej w Karnkowie. Wybuch I wojny światowej przerwał jego naukę w gimnazjum w Lipnie. W 1918 r. eksternistycznie ukończył 7 klas Gimnazjum im. R. Traugutta w Lipnie.  W latach 1916–1918 należał do POW w Karnkowie. W listopadzie 1918 r. brał udział w rozbrajaniu Niemców w Lipnie. Także w listopadzie 1918 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych nr 1 w Ostrowi Mazowieckiej. 

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1918–1921. Był dowódcą plutonu w kompanii karabinów maszynowych w 34 pp. stacjonującym w Białej Podlaskiej. W dniu 2 sierpnia 1920 r. został ciężko ranny pod Jabłonką Kościelną. Po powrocie ze szpitala został skierowany do 63 pp. w Toruniu.  Od 1922 r. był dowódcą kompanii w 64 pp., który stacjonował w Grudziądzu. Od lipca do września 1925 r. na szkoleniu w Centrum Szkolenia Strzelniczego w Toruniu. W 1928 r. ukończył trzymiesięczny kurs w CSS w Toruniu. Następnie referent w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. . Z dn. 1 stycznia 1928 r. mianowany kapitanem ze starszeństwem w 63 pp. Od 1938 r. dowódca plutonu w kompanii szkolnej Szpitala Okręgowego VIII w Toruniu. W Roczniku Oficerskim z 1939 r. wymieniony w obsadzie 8 Szpitala Okręgowego w Toruniu.

Odznaczony Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Krzyżem Niepodległości (1933 r.), Krzyżem Legionów. 

Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną (20 kwietnia) 1940 r. w Katyniu. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Aleksandra z Cymermanów. Syn Andrzej (ur. 1929 r.).

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2008 roku

adres: Karnkowo, 87-600 Lipno
drzewo posadzone przez: Zespół Szkół w Karnkowie
certyfikat nr 243/886/WE/2008

Ppor. piech. rez. JÓZEF CHODKOWSKI

Urodził się 14 marca 1904 r. w Działyniu, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie).  Był synem Aleksandra i Anny z Czarneckich. Ojciec miał gospodarstwo i sad oraz trudnił się rzeźnictwem.  W 1924 r. ukończył Gimnazjum im. Romualda Traugutta w Lipnie. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 4 przy 14 pp. we Włocławku. Od 1 września 1930 r. mianowany podporucznikiem ze starszeństwem. W latach trzydziestych był powoływany na kilkutygodniowe ćwiczenia rezerwy (1932 r., 1934 r., 1935 r. i 1936 r. ) 

Był nauczycielem w szkole powszechnej w Działyniu. Następnie pracował jako nauczyciel w Piątkach, pow. lipnowski. W 1930 r. objął gospodarstwo rolne w Chełmicy Dużej, pow. lipnowski. Aktywnie działał w oddziałach strzeleckich przy cukrowni w Chełmicy. 

Zmobilizowany w sierpniu 1939 r., walczył w kampanii wrześniowej. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Mieczysława z Ziemniewiczów. Córka Daniela (ur. 1931 r.).

W 1999 r. na kościele parafialnym rzymskokatolickim pw. św. Katarzyny w Dobrzyniu umieszczona została pamiątkowa tablica  z inskrypcją: „SYNOWIE ZIEMI DOBRZYŃSKIEJ OFICEROWIE WOJSKA POLSKIEGO ZAMORDOWANI W 1940R. PRZEZ NKWD W KATYNIU: PPOR. JÓZEF CHODKOWSKI UR. 1904R. W DZIAŁYNIU, POR. STANISŁAW ARKADIUSZ DEJEWSKI UR. 1910R. W DOBRZYNIU N/DRWĘCĄ, PPOR. EDWARD MOSZCZYŃSKI UR. 1899R. W LIPNIE Z WĘGIERSKA, PPOR. HENRYK STANISŁAW SKONIECKI UR. 1911R.  W ZARĘBIE./W CHARKOWIE, PPOR. STEFAN JACENTY DĄBROWSKI UR. 1892R. W IŁŻY ZE ŚWIĘTOSŁAWIA, PPOR. ZYGMUNT KIERKOWSKI UR. 1896R. W RUŻU./W 60-TĄ ROCZNICĘ AGRESJI NA POLSKĘ W HOŁDZIE RODAKOM SPOŁECZEŃSTWO POWIATU GOLUB-DOBRZYŃ, 11.11.1999″

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI 25 maja 2010 roku

adres: 87-645 Zbójno
drzewo posadzone przez: Publiczne Gimnazjum w Zbójnie
Certyfikat nr 866/4671/WE/2009

Por. kaw. STANISŁAW ARKADIUSZ DEJEWSKI

Urodził się 12 stycznia 1910 r. w Dobrzyniu nad Drwęcą, pow. rypiński (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. – pomorskie). Był synem Ignacego i Marianny z Ossowskich  Po ukończeniu szkoły powszechnej w Dobrzyniu, rozpoczął naukę w Seminarium Nauczycielskim w Toruniu, które ukończył w 1929 r. W latach 1931–1933 pracował jako nauczyciel  w Szkole Powszechnej w Kartuzach, pow. kartuski. W 1930 r. został powołany do służby czynnej w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. W 1931 r. ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu i został przyjęty do Sz. Podch. Kaw. w Grudziądzu w stopniu kaprala podchorążego. Mianowany podporucznikiem ze starszeństwem (1933 r.) i wcielony do 8. Pułku Strzelców Konnych w Chełmnie nad Wisłą. W 1936 r. mianowany porucznikiem ze starszeństwem. W 1936 r. przeniesiony do 1. Pułku Szwoleżerów im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Z jednostką tą wziął udział w wojnie obronnej 1939 r. 

Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (1937 r.)

Po 17 września 1939 r. w rejonie Lwowa dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

W 1999 r. na kościele parafialnym rzymskokatolickim pw. św. Katarzyny w Dobrzyniu umieszczona została pamiątkowa tablica  z inskrypcją: „SYNOWIE ZIEMI DOBRZYŃSKIEJ OFICEROWIE WOJSKA POLSKIEGO ZAMORDOWANI W 1940R. PRZEZ NKWD W KATYNIU: PPOR. JÓZEF CHODKOWSKI UR. 1904R. W DZIAŁYNIU, POR. STANISŁAW ARKADIUSZ DEJEWSKI UR. 1910R. W DOBRZYNIU N/DRWĘCĄ, PPOR. EDWARD MOSZCZYŃSKI UR. 1899R. W LIPNIE Z WĘGIERSKA, PPOR. HENRYK STANISŁAW SKONIECKI UR. 1911R. W ZARĘBIE./W CHARKOWIE, PPOR. STEFAN JACENTY DĄBROWSKI UR. 1892R. W IŁŻY ZE ŚWIĘTOSŁAWIA, PPOR. ZYGMUNT KIERKOWSKI UR. 1896R. W RUŻU./W 60-TĄ ROCZNICĘ AGRESJI NA POLSKĘ W HOŁDZIE RODAKOM SPOŁECZEŃSTWO POWIATU GOLUB-DOBRZYŃ, 11.11.1999″. 

Na grobie matki Marii Dejewskiej, na cmentarzu parafialnym w Dobrzyniu n. Drwęcą, znajduje się tablica  upamiętniająca S. Dejewskiego. W 1990 r. na tablicy u podstawy figury M. B. na Rynku w Dobrzyniu umieszczono jego imię i nazwisko.

Kpt. piech. w st. sp. BOLESŁAW DWORECKI

Urodził się 10 [wg J. Tucholskiego 18] marca 1889 r. w miejscowości Kłuśno [w Księdze cmentarnej nazwa miejscowości urodzenia – Klisna], pow. rypiński (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. – pomorskie). Był synem Franciszka i Marii z Anczewskich  Ukończył 6 klas Gimnazjum w Białogródku, gub. kurska. Absolwent gimnazjum w Łowiczu. W dniu 16 września 1914 r. został wcielony do armii rosyjskiej. W listopadzie 1914 r. zgłosił się do służby w Legionie Puławskim, który był polską formacją zbrojną utworzoną w czasie I wojny światowej przez Komitet Narodowy Polski i walczył z Niemcami na froncie wschodnim w składzie armii rosyjskiej. Z dniem 1 października 1915 r. odkomenderowany został do szkoły oficerskiej w Kijowie, którą ukończył w stopniu junkra (chorążego). Awansowany do stopnia podporucznika (1916 r.) oraz porucznika (1917 r.). W latach 1916-1917 służył w 2. pułku grenadierów, następnie w 227 pp. W 1918 r. był oficerem w 4 Dywizji Kawalerii w Armii Ochotniczej gen. Antona Denikina. Pod jego rozkazami walczył przeciwko bolszewikom na Kubaniu. W 1918 r. wstąpił do dywizji gen. L. Żeligowskiego, która formowała się nad rzeką Kubań. Wziął z nią udział w walce z Ukraińcami. 

W czerwcu 1919 r. wstąpił jako ochotnik do WP. Otrzymał przydział do 38 pp., w którym był dowódcą 1 batalionu Strzelców Lwowskich. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1918–1921 był dowódcą kompanii w 14 pp. we Włocławku, następnie w 43 pp. w Dubnie i 44 pp. w Równem, woj. wołyńskie. Po zakończeniu działań wojennych ukończył kurs strzelecki w Jarosławiu oraz kurs dla oficerów sztabowych przy Centrum Wyszkolenia DOG Lwów. Awansowany na stopień kapitana w 1922 r. W 1925 r., jako oficer 44. pp. Strzelców Kresowych w Równem, woj. wołyńskie, ukończył w Chełmnie pięciomiesięczny kurs dla młodszych oficerów piechoty.  Przeniesiony w stan spoczynku z dn. 30 września 1929 r. Wg. J. Tucholskiego  we wrześniu 1939 r. w kadrze oficerskiej Okręgu Korpusu I. w Warszawie. 

W czasie służby w armii rosyjskiej otrzymał Krzyż św. Stanisława IV klasy oraz Krzyż św. Anny IV klasy. Wniosek o odznaczenie Krzyżem Niepodległości nie otrzymał akceptacji.

Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Zofia z domu Schuldt. Córka Halina (ur. 1918 r.).

Por. art. rez. ZYGMUNT DZIERZĘCKI

Urodził się 20 września 1904 r. w Wymyślinie, pow. lipnowski (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. – pomorskie). Był synem Zdzisława Józefa i Joanny z Jesionowskich. W latach 1915-1921 był uczniem I Gimnazjum Męskiego im. Króla Władysława Jagiełły w Płocku. W 1924 r. ukończył Państwową Szkolę Mierniczą w Warszawie. W 1925 r. rozpoczął służbę wojskową w 4. pułku artylerii w Łodzi. Został skierowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr III w Wilnie, którą ukończył w kwietniu 1926 r. Z dn. 1 stycznia 1931 r. mianowany podporucznikiem  ze starszeństwem. W 1932 r. przydzielony do 9. pułku artylerii ciężkiej stacjonującym w Siedlcach, później Włodawa. W 1934 r. w PKU Warszawa M. III jako oficer rezerwy w 9 pac. Mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dn. 1 stycznia 1936 r. W sierpniu – wrześniu 1938 r. odbył ćwiczenia wojskowe rezerwy w 9 pac.

Był mierniczym przysięgłym I klasy. Mieszkał w Warszawie. 

Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2010 roku

adres: ul. 3 Maja 4, 09-402 Płock
drzewo posadzone przez: Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Jagiełły w Płocku
certyfikat nr 2228/2672/WE/2010

Ppor. uzbr. rez. TADEUSZ  GORCZYŃSKI

Urodził się 21 października 1910 r. w Łukaszewie, pow. rypiński (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. – pomorskie). Był synem Piotra  i Wiktorii  z d. Rzepeckiej. W 1932 r. absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Tucholi. Prawdopodobnie był nauczycielem w Szkole Powszechnej w Sadłowie, pow. rypiński. Wg relacji rodziny przed wybuchem wojny pracował jako nauczyciel na Kresach Wschodnich.

Od września 1932 r. do czerwca 1933 r. przeszedł przeszkolenie wojskowe na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty w 65. pp. w Grudziądzu. Z dn. 1 stycznia 1936 r. mianowany podporucznikiem ze starszeństwem. 

Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żonaty z Henryką z  d. Szramowską – ślub 27 czerwca 1937 r. Miał syna Sławomira. 

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2018 roku

adres: Łyskowo 19, 89-520 Tuchola
drzewo posadzone przez: Stowarzyszenie Duszpasterska Wspólnota Rolników w Łyskowie
Certyfikat nr 4786/5146/WE/2018

Ppor. piech. rez. LUCJUSZ GRĘBOCKI

Urodził się 11 lutego 1903 r. (wg J. Tucholskiego w 1902 r.) w miejscowości Rudaw, pow. lipnowski (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. – pomorskie). Był synem  Władysława i Cecylii z Jagielskich. W Lipnie rozpoczął naukę w Gimnazjum im. R. Traugutta. W 1920 r. jako ochotnik zgłosił się do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1918-1921 w 201. pp. W 1924 r. absolwent gimnazjum w Toruniu. W 1924 r. rozpoczął służbę wojskową w 26. pp. Został skierowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zaleszczykach, woj. tarnopolskie – kurs w Batalionie Szkolnym Piechoty OK nr VI. W 1931 r. ukończył kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. Od 1 stycznia 1932 r. mianowany podporucznikiem ze starszeństwem. 

Pracował m.in. jako instruktor pożarnictwa w Starostwie Powiatowym w Lipnie. 

Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921. 

Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r.  Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żonaty. Syn Ryszard (ur. 1934 r.)

Ppor. rez. ZBYSZKO WACŁAW HASS

[wg Tucholskiego Hansow lub Hassow Zbyszko Wacław]

Urodził  14 maja 1910 r. w Warszawie. Był synem Augustyna Alfonsa i Mieczysławy z Soleckich. W 1928 r. absolwent Gimnazjum im. Jana Kochanowskiego w Radomiu. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1934-1937 student sekcji prawniczej Wydziału Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Magister praw. 

Od września 1933 r. do lipca 1934 r. odbył przeszkolenie wojskowe na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy w 83  Pułku Strzelców Poleskich im. Romualda Traugutta w Kobryniu, woj. poleskie. Mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dn. 1 stycznia 1936 r. i przydzielony do 83 pp.

We wrześniu 1939 r. był aplikantem sądowym w Rypinie.

Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada  2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Żona Felicja Irena z domu Ogórkowska.

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2010 roku

adres: 05-430 Celestynów, ul. Regucka 15
drzewo posadzone przez: Sołectwo Gminy Celestynów
Certyfikat nr 2420/5260/WE/2010

Mjr posp. rusz. STEFAN MARCELI KLENIEWSKI

Urodził się 25 czerwca 1881 r. w majątku Pręczki, pow. rypiński (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Antoniego i Józefy z Rybickich. Kilka lat później rodzice przenieśli się do rodzinnego majątku w Kluczkowicach k. Opola Lubelskiego. Ukończył Gimnazjum Filologiczne w Carskim Siole i zdał egzamin maturalny w 1904 r. W roku 1904/1905 rozpoczął studia na Akademii Wojskowo-Medycznej w Petersburgu. Po ukończeniu pierwszego semestru przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński w Krakowie. W 1910 r. otrzymał dyplom doktora wszech nauk lekarskich. Był lekarzem internistą i akuszerem.  

W sierpniu 1914 r. został zmobilizowany do armii rosyjskiej. Do marca 1917 r. służył jako starszy lekarz w polowym batalionie etapowym XV Korpusu armii rosyjskiej. Następnie przez kolejnych dziewięć miesięcy był starszym lekarzem w 53. Czołowym Punkcie Ewakuacyjnym.   W styczniu 1918 r. wstąpił do polskich formacji wojskowych tworzonych przy 7 Armii Frontu Południowo-Zachodniego w Rosji. Był lekarzem w stopniu kapitana. W czerwcu 1919 r., jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego. Został przydzielony, jako lekarz  do Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. Mianowany majorem ze starszeństwem z dn. 1 czerwca 1919 r. Od czerwca do lipca 1920 r. był lekarzem batalionu wartowniczego i zapasowego nr IV w Łodzi. Następnie został mianowany ordynatorem oddziału chorób uszu i gardła w Szpitalu Okręgowym nr IV im. gen. dyw. dr med. Sławoja Składkowskiego w Łodzi. Wg ROR 1934 r. mjr posp. rusz. w Kadrze Zapasowej 4 Szpitala Okręgowego w Łodzi. Ewidencyjnie podlegał PKU Łódź M. II. Od 1921 r. mieszkał w Zgierzu pod Łodzią, gdzie prowadził prywatną praktykę jako lekarz chorób wewnętrznych oraz laryngolog. 

W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany do WP w stopniu majora pospolitego ruszenia. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona z domu Zawistowska. Bezdzietny.

Ppor. rez. TADEUSZ KUKOWSKI

           Urodził się  3 maja 1909 r. [wg J. Tucholskiego urodził się 5 maja] w Radominie, pow. rypiński (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. – pomorskie). Był synem Adama i Wandy z Michalskich. Ojciec był sekretarzem gminy w Radominie. Po ukończeniu szkoły powszechnej rozpoczął naukę w klasie drugiej w Gimnazjum Koedukacyjnym Towarzystwa Szkoły Średniej w Rypinie. Zdał egzamin maturalny typu matematyczno-przyrodniczego. W 1929 r. rozpoczął studia na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej, które ukończył w 1934 r. uzyskując tytuł inżyniera chemika. 

W 1935 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim.  W 1936 r. brał udział w ćwiczeniach rezerwy w 1 Pułku Artylerii Ciężkiej w Modlinie. Z dn. 1 stycznia 1937 r.  mianowany podporucznikiem ze starszeństwem. Otrzymał przydział do 1. pułku artylerii lekkiej w Wilnie podporządkowanemu 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie.

W 1939 r. został zmobilizowany. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Por. piech. st. sp. TOMASZ ADAM MACHCIŃSKI

[wg Księgi Cmentarnej Machczyński, wg Tucholskiego Machciński]

Urodził się 1 stycznia 1899 r. w Czerminie, pow. rypiński (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. – pomorskie). Był synem Jana  Machcińskiego herbu Rogala i Marii z Bulińskich. Ojciec był ziemianinem, właścicielem dóbr Czermin koło Rypina. W latach 1910-1918 uczęszczał do gimnazjów w Cieszynie, Mławie i Płocku. W 1918 r. ukończył 7 klas Gimnazjum Polskiego w Płocku. W listopadzie 1918 r. jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego. Został skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, gdzie w lipcu 1922 r. zdał maturę. Następnie odbył kurs w Szkole Obserwatorów Lotniczych, kurs strzelania w Biedrusku i kurs gazowy w Centralnej Szkole Gazowniczej w Warszawie. W 1919 r. mianowany podporucznikiem. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1918-1921 w 10. pp. Mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dn. 1 czerwca 1921 r. [wg ankiety córki porucznik od 1923 r.]. W 1921 r. kilka miesięcy służył jako dowódca kompanii na obozie szkoleniowym w Dęblinie. Następnie  na różnych stanowiskach dowódczych w 62. pp. stacjonującym w Bydgoszczy (1921-1926) i 57. pp. w Poznaniu (1926-1928). W 1925 r. z dn. 15 września został przeniesiony służbowo na VI 3-miesięczny kurs w C.S.S. w Toruniu. Powrócił, z dniem 28 października 1925 r., do oddziału macierzystego (62 pp.) z kursu w Toruniu. Wg RO 1928 r. por. w 57 pp. w Poznaniu. Przeniesiony w stan spoczynku z dniem 31 grudnia 1929 r. w stopniu porucznika.

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

Mieszkał w Poznaniu. 

Należał do kadry oficerskiej  Dowództwa Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu. W 1939 r. zmobilizowany do 78 pp. w Baranowiczach, woj. nowogródzkie. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Stefania Maria Józefa z Kubickich. Dzieci: Andrzej (ur. 1930 r.) i Irena Maria Teresa (ur. 1934 r.).

Ppor. piech. rez. PIOTR EUGENIUSZ MALANOWSKI

Urodził się 23 lutego 1902 r. w Ligówku, pow. lipnowski (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. – pomorskie).  Był synem Wacława i Korduli Żurawskiej. W 1923 r. zdał maturę w Gimnazjum Męskim Koła Polskiej Macierzy Szkolnej w Sierpcu. Był instruktorem harcerskim i komendantem Hufca ZHP w Sierpcu oraz dowódcą batalionu Przysposobienia Wojskowego w Sierpcu.

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1918-1921. W lipcu 1920 r. jako ochotnik zgłosił się do Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do 4. szwadronu w 201 pułku szwoleżerów, z którym walczył pod Warszawą, a następnie nad Horyniem, Słuczem i Styrem. We wrześniu 1925 r. został zwolniony do rezerwy. W latach 1925 – 1926 ukończył 8-tygodniowe ćwiczenie a następnie kurs podoficerski  w 65 pp. w Grudziądzu i Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. Mianowany podporucznikiem rez. ze starszeństwem z dn. 1 stycznia 1935 r. z przydziałem do 15. Pp. stacjonującym w garnizonie Dęblin. 

Był nauczycielem. Rozpoczął pracę w Szkole Powszechnej w Ligowie, gdzie pracował trzy lata. Ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski w Warszawie. Następnie był kierownikiem Szkoły Powszechnej nr 54 w Warszawie przy ul Kordeckiego (Praga Pd. – Grochów). Był działaczem harcerskim 22 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej

W 1939 r. został zmobilizowany. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007  r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Kawaler.

Ppor. kaw. rez. WACŁAW FELIKS MAŁECKI

Urodził się 28 maja 1894 r. w Warszawie. Był synem Antoniego i Anny z Pękackich.  Naukę w szkole średniej rozpoczął w gimnazjum rosyjskim w Łodzi. W 1906 r. zmuszony został do zmiany szkoły z powodu przyłączenia się do strajku szkolnego. Przeniósł się do Gimnazjum Rontalera w Warszawie, które ukończył w 1916 r. W 1917 r. rozpoczął studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. 

W 1918 r. został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 r. brał udział w rozbrajaniu Niemców w Łaszczowie, pow. tomaszowskim. Od 1 stycznia 1919 r. otrzymał przydział do formowanej kompanii szkolnej 1 pułku lotniczego, w którym służył do 17 maja 1920 r. Kolejne sześć miesięcy walczył w 19 pułku ułanów na froncie w wojnie polsko-bolszewickiej. Z dniem 1 listopada 1920 r. został przeniesiony do rezerwy. Od 1 lipca 1925 r. mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z przydziałem do 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich im. Króla Bolesława Chrobrego, który stacjonował w garnizonach Gniezno i Leszno. 

W 1921 r. ukończył studia i otrzymał dyplom inżyniera leśnika. Pracował, jako naczelny dyrektor i syndyk firmy – Fabryki Mebli i Parkietu W. Nowakowski i Synowie w Poznaniu. Był również dyrektorem fabryki „Karnkowo” w pow. lipnowskim. 

W 1939 r. został zmobilizowany. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007  r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2011 roku

adres: ul. Obrońców Pokoju 58,
drzewo posadzone przez: Nadleśnictwo Celestynów
Certyfikat nr 3833/6186/WE/2011

Ppor. łącz. rez. EDWARD MOSZCZYŃSKI

Ppor. piech. rez. WACŁAW NOWICKI

Urodził się 25 sierpnia 1909 r. w Głęboczku, woj. poznańskie. Był synem Michała. Po ukończeniu szkoły powszechnej podjął naukę w Seminarium Nauczycielskim w Rogoźnie, gdzie ukończył trzy kursy. Następnie uczył się w Liceum Handlowym w Bydgoszczy i w 1930 r. zdał egzamin maturalny. W dn. 1 października 1930 r. został powołany do służby wojskowej i skierowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 7 w Śremie, którą ukończył w 1931 r. w stopniu plutonowego podchorążego. Od 1932 r. pracował jako kierownik agentury pocztowej w Belącinie, następnie w Żabikowie. Od 1932r. był członkiem Związku Strzeleckiego, w którym pełnił kolejno funkcję komendanta pododdziału, następnie oddziału. Po ukończeniu w Warszawie Kursu Powiatowych Komendantów Przysposobienia Wojskowego objął stanowisko komendanta powiatowego w Chojnicach. Od 1 października 1934 r. został przeniesiony na stanowisko komendanta powiatowego PW w Rypinie. Od 1 września 1932 r. mianowany podporucznikiem. W 1939 r. był powiatowym komendantem Przysposobienia Wojskowego i Wychowania fizycznego w Rypinie. Urzędnik. 

W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Ppor. rez. HENRYK STANISŁAW OSTROWSKI

Urodził się 3 sierpnia 1906 r. w Trąbinie, pow. rypiński (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. – pomorskie). Był synem Franciszka i Pauliny z Majewskich. Ojciec miał gospodarstwo rolne. Ukończył 8 klas gimnazjum w Rypinie i zdał egzamin maturalny. Następnie rozpoczął studia na Uniwersytecie Poznańskim, na Wydziale Humanistycznym. W czerwcu 1933 r. otrzymał tytuł magistra filologii polskiej. Od 1931 r do 1932 r.  odbył szkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie i uzyskał stopień kaprala z cenzusem.  Został przydzielony do 63 pp. w Toruniu. W 1935 r. odbył ćwiczenia wojskowe, jako dowódca plutonu w 8 kompanii 63 pp. W marcu 1935 r. mianowany podporucznikiem rez. ze starszeństwem z dn. 1 stycznia 1934 r.  

Pracę nauczyciela podjął w szkole w Trąbinie. W 1937 r. został zatrudniony jako nauczyciel języka polskiego w Szkole Powszechnej nr 1 w Łapach, pow. białostocki. Od 1938 r. pracował jako polonista w Państwowym Gimnazjum i Liceum Żeńskim im. księżnej Anny z Sapiehów Jabłonowskiej w Białymstoku. 

W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany do 63 pp., który wchodził w skład 4 Dywizji Piechoty w składzie Armii Pomorze. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Genowefa Zofia z domu Kwiatkowska Córka Agnieszka Maria (ur. 1936 r.)

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2010 roku

adres: Osiek 80, 87-340 Osiek
drzewo posadzone przez: Gimnazjum im. Jana Pawła II w Osieku
Certyfikat nr 3028/6572/WE/2010

Mjr piech. ZYGMUNT SZYMAŃSKI

Urodził się 10 września 1895 r. w Gójsku, pow. rypiński, (w II RP woj. warszawskie, w 1925 r. gminę Gójsk przyłączono do pow. sierpeckiego). Był synem Jana i Wandy z Dudzińskich. W 1914 r. ukończył sześcioklasową Prywatną Szkołę Realną K. Nawrockiego w Warszawie. W grudniu 1915 r. został wcielony do armii rosyjskiej (216 rez. pp.) W maju 1916 r. został skierowany do Aleksandrowskiej Szkoły Wojskowej w Moskwie. Służył w 93 rez., następnie w 52 rez. pp. W 1917 r. zgłosił się do I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Po rozbrojeniu Korpusu (21 maja 1918 r.) przez Niemców w twierdzy w Bobrujsku przybył do Warszawy i 1 listopada 1918 r. zgłosił się do Biura Werbunkowego. Po weryfikacji przyznano mu stopień podporucznika i skierowano do Szkoły Oficerskiej w Dęblinie w celu odbycia przeszkolenia. Od 1 czerwca 1919 r. mianowany porucznikiem ze starszeństwem (15 pp.). W 1920 r. dowodził kompanią sztabową Dowództwa Obozu Warownego Dęblin. W 1921 r. odbył Kurs Instrukcyjny w Centrum Wyszkolenia przy DOG Lwów, po którym objął obowiązki oficera sztabu w Komendzie OW Dęblin. Od 1 maja 1924 r. przydzielony do 15 pp. stacjonującym w garnizonie Dęblin. Mianowany kapitanem  ze starszeństwem z dn. 1 stycznia 1931 r. Od 19 marca 1938 r. mianowany majorem  ze starszeństwem. 

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

Od 1 do 6 września 1939 r. przebywał w Twierdzy Dęblin. Następnie na froncie. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosna 1940 r. w Katyniu.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował  go pośmiertnie na stopień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Eugenia Ledóchowska Dzieci: córka Krystyna i syn Jerzy.

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2010 roku

adres: Stefankowice, 22-500 Hrubieszów
drzewo posadzone przez: Stowarzyszenie „Sosenka” w Hrubieszowie
Certyfikat nr 3519/739/WE/2010

Por. piech. rez. EDWARD WORONOWICZ

Urodził się 21 września 1897 r. w Piotrogrodzie w Rosji. Był synem Ignacego i Łucji z Zakrzewskich. Ukończył Szkołę Handlową i 2-gi Kurs Instytutu Handlowego w Kijowie. W 1916 r. został wcielony do armii carskiej i skierowany do Wojskowej Szkoły im. Wielkiego Księcia Konstantyna Konstantynowicza, którą ukończył w grudniu 1916 r. w stopniu chorążego. Otrzymał przydział do 206 pp. na stanowisko oficera kompanii. W kwietniu 1917 r. został przeniesiony do szkoły podoficerskiej w 206 pp. W czerwcu 1917 r. odkomenderowany do 19 pułku strzelców i wysłany na front. Z dn. 25 września 1917 r. został awansowany na stopień podporucznika i objął stanowisko dowódcze w 5 Strzeleckiej Brygadzie Artylerii. W listopadzie 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji, pod dowództwem gen. J. Dowbora-Muśnickiego. W maju 1918 r., po rozbrojeniu Korpusu przez Niemców, przedostał się do Kijowa. Następnie przybył do Warszawy i zgłosił się do służby w Wojsku Polskim. W służbie czynnej pozostawał od 11 listopada 1918 r. do 10 lutego 1922 r. Początkowo skierowany do Wojskowej Szkoły Mierniczej. Od 3 lutego 1919 r. został odkomenderowany do 3 pułku Wojskowej Straży Granicznej, w którym objął stanowisko oficera szwadronowego. Mianowany porucznikiem ze starsz. z dn. 1 czerwca 1919 r. 

W latach 1922-1924 r. studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. W 1925 r. otrzymał dyplom magistra nauk ekonomiczno-politycznych. W pierwszej połowie 1926 r. rozpoczął państwową służbę cywilną w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu, jako praktykant. Od 1927 do 1928 r. pełnił obowiązki starosty powiatowego w Koźminie Wielkopolskim. Następnie był referendarzem w Starostwie Powiatowym w Nowogródku, woj. nowogródzkie. W 1929 r. został mianowany kierownikiem Starostwa Powiatowego w Tucholi, woj. pomorskie. W 1932 r. przeniesiony na stanowisko starosty w Chełmie Lubelskim, gdzie pełnił obowiązki do 28 grudnia 1938 r. Od 1 stycznia 1939 r. był starostą powiatowym w Lipnie. 

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1935 r.) oraz Medalem Niepodległości (16 marca 1937 r.).

We wrześniu 1939  r. kierował ewakuacją starostwa w Lipnie do Włodzimierza Wołyńskiego. Został resztowany przez NKWD w Ołyce, woj. wołyńskie. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 r. został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.”

Żona Aniela z domu Wyszyńska. Dzieci: syn Stanisław (1930-1945) i córka Anna (ur. 1935 r.).

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w dniu 9 października 2010 roku

adres: 63-720 Koźmin Wielkopolski, Stary Rynek 11
drzewo posadzone przez: Urząd Miasta i Gminy Koźmin Wielkopolski
certyfikat nr 3148/4147/WE/2010

Ppor. piech. rez. JÓZEF  ZAKRZEWSKI

Urodził się 14 listopada [wg Gd. Rodz. Kat. ur. 15 listopada] 1908 roku w Zbyszewie, pow. lipnowski (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. – pomorskie). Był synem Stanisława i Antoniny z domu Przybyłowskiej. W 1924 r. rozpoczął naukę w Państwowym Seminarium Nauczycielskim  im. Bolesława Krzywoustego w Płocku, które ukończył w 1930 r. Następnie ukończył Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski w Wilnie. Od 1932 r. pracował jako nauczyciel oraz kierownik szkoły powszechnej w Ławnie, pow. grodzieński. 

Od 1 października 1930 r. do 30 czerwca 1931 r. ukończył kurs podchorążych w Baonie Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 7 w Śremie. Od 1 stycznia 1933 r. mianowany podporucznikem ze starszeństwem i przydzielony do 76. Lidzkiego Pułku Piechoty w Grodnie. W 1938 r. odbył ćwiczenia wojskowe jako dowódca ckm-ów (76 pp.).

Mieszkał w Ławnie, pow. grodzieński, woj. białostockie.

W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany. Po 17 września  1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Maria Helena z Trzcińskich. Dzieci: córka Elżbieta (ur. 1934 r.) i syn Zbigniew (ur. 28 maja 1937 r.).

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2020 roku

adres: Kadyny Folwark Hotel Kadyny 18, 82-344- Tolkmicko

certyfikat 5004/7920/WE/2020

Por. sł. zdr. rez. JÓZEF ZYBLEWSKI

Urodził się 21 kwietnia 1901 r. w Rużu, pow. rypiński (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. – pomorskie). Był synem Zdzisława i Kazimiery ze Stachowiczów. Był uczniem Gimnazjum im. R. Traugutta w Lipnie oraz członkiem POW.  W 1918 r., jako ochotnik, wstąpił do Wojska Polskiego (32 pp. w Ciechanowie). Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1918-1921. Z 32 pp. wyruszył na front (walki pod Sarnami, Maniewiczami, Kowlem i Hołobami). W styczniu 1919 r. został przeniesiony do 4 szwadronu 2 pułku szwoleżerów, z którym brał udział w walkach na Wołyniu. Został ciężko ranny w nogę. Leczył się w Szpitalu Ujazdowskim  w Warszawie W lutym 1919 r. otrzymał odroczenie od służby wojskowej. Po rekonwalescencji zgłosił się 15 maja 1919 r. do służby i otrzymał przydział do 1 pułku szwoleżerów. Walczył do października 1920 r. Został zwolniony z wojska na półroczny urlop dla poprawy zdrowia. Zamieszkał w Białowieży, gdzie podjął pracę w urzędzie powiatowym. W 1922 r. zamieszkał w Warszawie. Pracował w zakładzie fotograficznym. Od 3 grudnia 1923 r. do 30 listopada 1924 r. ponownie służył w wojsku w 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku, którą ukończył w stopniu starszego strzelca. Został zdemobilizowany i wrócił do Warszawy. 

W 1927 r. (marzec/kwiecień) w Wilnie, jako ekstern zdał egzamin maturalny typu humanistycznego i rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. W styczniu 1935 r. otrzymał dyplom lekarza. Jego specjalizacją lekarską była kardiologia. W 1936 r. w Warszawie ukończył kurs dla lekarzy wojewódzkich. Prowadził również prywatną praktykę. 

Z dn. 1 września 1931 r. mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z przydziałem do 24 pp. w Łucku. Po uzyskaniu dyplomu lekarza został przeniesiony do korpusu oficerów sanitarnych, do kadry zapasowej 1 Szpitala Okręgowego w Warszawie. Z dn. 1 stycznia 1937 r. mianowany porucznikiem ze starszeństwem. W końcu 1937 r. jako porucznik rez. służby zdrowia przeniesiony do kadry zapasowej 9 Szpitala Okręgowego w Brześciu nad Bugiem, gdzie był lekarzem wojewódzkim. W 1939 r. mieszkał w Brześciu nad Bugiem. 

Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921.

W dn. 22-23 marca 1939 r. został zmobilizowany do WP z przydziałem jako lekarz do 20 DP w rejonie Mławy i Ciechanowa. W lipcu 1939 r., na własna prośbę, został przeniesiony jako lekarz do szpitala w Twierdzy Brześć. We wrześniu 1939 r. w czasie ewakuacji szpitala polowego dostał się pod Włodzimierzem Wołyńskim do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD 30 kwietnia 1940 r. w Katyniu. 

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. 

Żona Janina z domu Stachowicz, z którą zawarł związek małżeński 23 stycznia 1921 r. Córka Barbara (ur. 1922 r.). 

Twer

Post. PP ANTONI BRODZIŃSKI

Urodził się 13 czerwca 1891 r. w Skudzawach, pow. rypiński, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Stanisława i Julii z domu Brzuskiewicz. 

Był żołnierzem Legionów Polskich. W 1920 r. brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1918-1921. W Policji Państwowej od 1918 r. Pełnił służbę na posterunku policji m.in. w Cypriance i Szpetalu Dolnym, pow. włocławski. We wrześniu 1939  r. był komendantem Posterunku PP w Działyniu, pow. lipnowski, woj. pomorskie. Numer legitymacji służbowej 1989. 

Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie
w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze. 

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.” 

Żona Kazimiera (1905-1970) z d. Sękowska. Dzieci: Anna (ur. 1925 r.), Stanisław (ur. 1930 r.), Halina (ur. 1932 r.), Adam (ur. 1934 r.). 

St. post. PP BRONISŁAW DEDUŃSKI

 się w 1886 r. w Lipnie, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Marka i Antoniny z Falkiewiczów.

 W policji od 1919 r. Służył m.in. w Gójsku, pow. sierpecki. Z dniem 1 listopada 1926 r. został przeniesiony z Komendy PP pow. lipnowskiego  do Komendy PP pow. rypińskiego. W 1935 r. został przeniesiony do PP woj. łódzkiego. Otrzymał przydział do Komendy PP miasta Łodzi do XIII Komisariatu, w którym służył we wrześniu 1939 r.  

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze.

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Żona Stanisława. Dzieci: Stanisław (ur. 1923 r.), Adam Grzegorz (ur. 1926 r.), Stefan (ur. 1930 r.).

Post. PP JAN FISZ

Urodził się w 1902 r. w Lipnie, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Józefa i Teofili z domu Politowskiej. We wrześniu 1939 r. pełnił służbę w policji w Chełmnie, pow. chełmiński, woj. pomorskie.

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie                                 w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze. 

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Przod. PP JÓZEF GRĄŻEWSKI [GRĄŻAWSKI]

Urodził się w 1899 r. w Działyniu, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. – pomorskie). Był synem Jana (ur. 1878 r.) i Marianny z domu Gurtowskiej (ur. 1875 r.). Ojciec był robotnikiem w Działyniu. 

W Policji Państwowej od 1925 r. Służbę rozpoczął na Posterunku PP w Działyniu. W 1927 r. przeniesiony do Białegostoku. We wrześniu 1939 r. na Posterunku PP w Działyniu, pow. lipnowski, woj. pomorskie. 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze. 

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Żona Natalia (ur. 1900 r.). Dzieci: Kazimierz (ur. 1925 r.), Mieczysław (1929-1948) i Grażyna (ur. 1932 r.).

Post. PP ROMAN GUZIK

Urodził się 28 lipca 1895 r. w Rudzie Guzewskiej [wg Księgi Cmentarnej ur. 26 lipca w Żyrardowie],  pow. błoński, woj. warszawskie). Był synem Pawła i Heleny z Czajkowskich.  

Do Policji Państwowej wstąpił w 1920 r. i jako posterunkowy otrzymał przydział do komendy lipnowskiej. Od 1921 r. pełnił służbę w Posterunku PP w Czernikowie, pow. lipnowski. Mieszkał w Czernikowie. Następnie służył w Posterunku PP w Kikole, pow. lipnowski. Od 1938 r. do września 1939 r. ponownie na Posterunku PP w Czernikowie, pow. lipnowski, woj. pomorskie. 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze. 

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Żona Stanisława (ur. 1890 r.). Dzieci: syn Karol (ur. 1918 r.) i córka Jadwiga (ur. 1922 r.).

St. post. PP PAWEŁ JANICKI

Urodził się 26 czerwca 1902 r. [wg Tucholskiego 29 czerwca 1903 r.] w Golubiu nad Drwęcą, pow. wąbrzeski (od 1956 r. pow. golubsko-dobrzyński), woj. pomorskie. Był synem Antoniego i Marii z Ochockich. 

Do Policji Państwowej przyjęty z dniem 1 lutego 1929 r. Początkowo służbę pełnił jako posterunkowy w Posterunku w Cekcynie, pow. tucholski. Od 1933 r. w Brzeźnie Szlacheckim, pow. chojnicki. W 1935 r. awansowany na starszego posterunkowego PP. Od 1 stycznia 1939 r. przeniesiony na Posterunek PP w Dobrzyniu nad Wisłą, pow. lipnowski, woj. pomorskie, gdzie służył we wrześniu 1939 r. 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze.  

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Żona Helena (ur. 1911 r.). Córka Anna (ur. 1936 r.). 

Post. PP KAZIMIERZ JORDAN

Urodził się 22 lutego 1915 roku w Lipnie, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. – pomorskie). Był synem Ignacego (ur. 1869 r.) i Walentyny z Kilanowskich (ur. 1871 r.). Ojciec był szewcem. 

Do policji został przyjęty 1 sierpnia 1936 r. w charakterze kandydata kontraktowego                na szeregowego. Po ukończeniu 3 maja 1937 r. Normalnej Szkoły Fachowej                                    dla Szeregowych Policji Państwowej w Mostach Wielkich, pow. żółkiewski, woj. lwowskie został skierowany do policji miasta stołecznego Warszawy.  W 1938 r. został przydzielony do XXII Komisariatu PP m. st. Warszawy (ul. Wolska 157) i tam służył we wrześniu
1939 r. 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze.

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Kawaler. 

Przod. PP SZCZEPAN KAZIMIERZ KANIECKI

Urodził się 24 grudnia 1899 r. w Rochalu, pow. rypiński, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Józefa  (ur. 1872 r. w Działyniu) i Stanisławy z Kaczorkiewiczów. 

W Policji Państwowej od 1923 r. W dniu 1926 r. ukończył kurs dla posterunkowych w Szkole-Rezerwy w Żyrardowie. W 1934 r. mianowany Komendantem Posterunku PP w Lipnie. W 1936 r. został przeniesiony do posterunku PP w Lubiczu, w charakterze komendanta Posterunku PP. Od 1938 r. w Posterunku PP w Lubiczu, pow. toruński, gdzie pełnił służbę we wrześniu 1939 r.

Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (1929 r.). 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze. 

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Żona Helena z domu Belczykowska.

Post. PP KAZIMIERZ KARASZEWSKI

Urodził się 4 marca 1898 r. w Warszawie. Był synem Jana i Heleny z Piotrowskich. 

W l. 1918–1922 służył jako ochotnik w Wojsku Polskim, w 10 Pułku Ułanów Litewskich, który stacjonował w garnizonie w Białymstoku. Po wstąpieniu do Policji Państwowej pełnił służbę w Landwarowie, pow. wileńsko-trocki. Od 1930 r. w PP woj. warszawskiego, m.in. w pow. radzymińskim – od maja 1930 r. na Post. PP w Jadowie, od lutego 1933 r. na Post. PP w Kamieńczyku. Od 1934 r. na Posterunku PP w Skrwilnie pow. rypiński, gdzie pełnił służbę do września 1939 r. 

Mieszkał w Skrwilnie. 

Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę.

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze. 

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Żona Anna (ur. 1901 r.). Dzieci: Wiktor (ur. 1922 r.), Janusz (ur. (1926 r.), Ryszard (ur. 1931 r.), Kazimierz (ur. 1933 r.), Teresa (ur. 1938 r.).

Podkomis. SW STANISŁAW WŁADYSŁAW KARPIŃSKI

Urodził się 2 grudnia 1909 r. w Zbójnie, pow. rypiński, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Wincentego [Wojciecha] i Józefy z Karbowskich (ur. 1876 r.).

W służbie więziennej pracował od 1934 r. We wrześniu 1939 r. pomocnik naczelnika więzienia przy ul. Daniłowiczowskiej 3 w Warszawie. 

Mieszkał w Warszawie, ul. Daniłowiczowska 7.

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze. 

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień komisarza Straży Więziennej. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Żona Irena z Lewandowskich (ur. 1915 r.). Syn Stanisław (ur. 1937 r.).

Bohaterowi posadzono DĄB PAMIĘCI w 2011 roku

adres: Kolejowa 112, 22-100 Chełm
drzewo posadzone przez: Zakład Karny w Chełmie
Certyfikat nr 4088/8134/WE/2011

Post. PP JAN KOWALSKI

Urodził się 7 września 1909 r. w Świedziebni, pow. rypiński, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Ignacego (ur. 1889 r.) i Antoniny z Czerwińskich (ur. 1890 r.). 

Od 1932 r. był posterunkowym Policji Państwowej w woj. pomorskim.  W 1935 r. został przeniesiony do woj. tarnopolskiego. We wrześniu 1939 r. służył jako kierowca na Posterunku PP Tarnopolu, woj. tarnopolskie. 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze.

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.”

Żona Helena (ur. 1909 r.). Córka Maria (ur. 1935 r.).

Post. PWŚl. KAZIMIERZ KOWALSKI

Urodził się 24 stycznia 1912 r. w Świedziebni, pow. rypiński, woj. warszawskie (od 1938 r. – pomorskie). Był synem Ignacego (ur. 1880 r.) i Antoniny z Czerwińskich (ur. 1890 r.). Miał brata Jana (1909-1940). 

Do policji został przyjęty 23 grudnia 1936 r. w charakterze kandydata kontraktowego na szeregowca do Grupy Rezerwowej PP w Warszawie. Po ukończeniu 15 grudnia 1937 r. Normalnej Szkoły Fachowej dla Szeregowych Policji Państwowej w Mostach Wielkich, pow. żółkiewski został przydzielony do Rezerwy Szeregowej PP przy Komendzie Głównej w Żyrardowie, pow. błoński. Od 18 lutego 1939 r. został przeniesiony do Policji Województwa Śląskiego i skierowany na Posterunek PP w Ropicy, pow. frysztacki, gdzie służył we wrześniu 1939 r. 

Mieszkał w Ropicy, zaś rodzina w Lipnie.

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze.

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Post. PP BERNARD LEŚNIEWSKI

Urodził się 21 października 1912 r. w Czernikowie, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Stefana i Franciszki z d. Kosztownej (ur. 1893 r.). 

Do policji przyjęty w czerwcu 1937 r. w charakterze kandydata kontraktowego na szeregowego z przydziałem do Grupy Rezerwy PP w Warszawie. Po ukończeniu
1 czerwca 1938 r. Normalnej Szkoły Fachowej dla Szeregowych Policji Państwowej
w Mostach Wielkich, pow. żółkiewski został skierowany do woj. poznańskiego.                                

We wrześniu 1939 r. służył na Posterunku PP w Stawie, pow. kaliski, woj. poznańskie.

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze. 

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.”

St. post. PP LEOPOLD MARIAN ŁUKOWSKI

Urodził się 26 marca 1904 r. w Tłuchowie, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Mariana Bernarda (ur. 1854 r.) i Leokadii Marii Trzcińskiej (ur. 1868 r.), Ojciec był rządcą w różnych majątkach, dlatego rodzina zmieniała kilkakrotnie miejsce zamieszkania.  

W wieku 16 lat, jako ochotnik, wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1918-1921. 

Służbę wojskową odbył w Zegrzu. Prawdopodobnie w 1926 r. ukończył Szkołę Podchorążych Wojsk Łączności w Zegrzu. 

Pracował jako nauczyciel na Wileńszczyźnie: w Fiedosowie i Horawcach,                                      pow. dziśnieński. 

Służbę w policji rozpoczął w 1928 r. Pracował w Krewie, pow. oszmiański, woj. wileńskie, zaś od 1931 r. w Pucku, pow. morski (pow. morski utworzony w 1927 r. z większości pow. puckiego i części wejherowskiego; siedzibą powiatu była Gdynia, a od 1928 r. Wejherowo), woj. pomorskie. W 1936 r. został przeniesiony do Brzeźnicy, pow. wadowicki, woj. krakowskie. Od 1 sierpnia 1938 r. pełnił obowiązki komendanta Posterunku PP w Brzeźnicy.

Mieszkał z rodziną w Brzeźnicy

. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Został aresztowany przez NKWD w Kowlu. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze. 

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Żona Olga z domu Iowuk (ur. 1908 r.), córka Andrzeja. Dzieci: córka Mirosława (ur. 1934 r.) i syn Janusz (ur. 1938 r.).

Post. PP WŁADYSŁAW MACIKOWSKI

Urodził się 17 września 1900 r. w Nieżywięciu, pow. brodnicki. Był synem Jana  i Katarzyny. 

W 1919 r. został wcielony do Służby w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. Został ranny. 

Od 1 stycznia 1924 r. podjął służbę w Policji Państwowej w Komendzie Powiatowej w Kościerzynie, woj. pomorskie. W 1926 r. został na własną prośbę zwolniony ze służby w PP. W 1929 r. ponownie przyjęty do PP. Prawdopodobnie pełnił służbę w Posterunku PP w Osieku Rypińskim. We wrześniu 1939  r. pełnił służbę w  Komendzie Powiatowej PP w Rypinie, pow. rypiński, woj. pomorskie. Mieszkał z rodziną w Rypinie, ul. Kościuszki 39. 

Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (1938 r.), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921. 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze.

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.”

Żona Anna z domu Lewandowska (ur. 1903 r. ). Dzieci: córka Sabina  (ur. 1931 r.) i syn Henryk Włodzimierz (ur. 1938 r). 

Przod. PP ANTONI NAKIELSKI

Urodził się 20 lutego 1897 r. w miejscowości Rytel, pow. chojnicki, woj. pomorskie). Był synem Andrzeja i Marianny z d. Drywek. 

W 1923 r. został przyjęty do Policji Państwowej w Warszawie. Odbył szkolenie w Normalnej Szkole Fachowej w Mostach Wielkich, pow. żółkiewski oraz Warszawie. Początkowo służył w Iży, pow. wilejski. woj. nowogródzkie (od 1926 r. woj. wileńskie). W 1927 r. na własną prośbę został przeniesiony do komendy PP w powiecie rypińskim. Pełnił służbę w posterunkach PP w Nadrożu, w Rypinie i Zbójnie. W 1934 r. przeniesiony z Posterunku PP w Zbójnie do Posterunku w Świedziebni, pow. rypiński, woj. warszawskie. W 1934 r. ukończył specjalny kurs dla komendantów posterunków. We wrześniu 1939 r. w stopniu przodownika był Komendantem Posterunku PP w Świedziebni, pow. rypiński, woj. pomorskie. 

Mieszkał w Świedziebni.

Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (1938 r.), Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze.

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.”

Żona Józefa (ur. 1897 r.). Dzieci: córka Marianna (lat 16) i syn Antoni (lat 14).

St. post. PP BOLESŁAW POCHWAŁA

Urodził się 13 marca 1895 r. w Wojkowie, pow. sieradzki, woj. łódzkie. Był synem Piotra i Franciszki (ur. 1851 r.). W Policji Państwowej służył od 1919 r. W dniu 11 maja 1926 r.  ukończył kurs dla przodowników w Wojewódzkiej Szkole Policyjnej w Żyrardowie, jako st. post. PP pow. lipnowskiego. We wrześniu 1939 r. pełnił służbę jako sekretarz w Posterunku PP w Lipnie, woj. pomorskie.

Mieszkał w Lipnie.

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie                                 w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze.

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.”

Żona Stefania (ur. 1904 r.). Córka Halina (ur. 1921 r.).

St. post. PP JACENTY ŚWIĄTEK

Urodził się 26 lipca 1891 r. w Jarentowskim Polu, pow. lipski, woj. kieleckie. Był synem Stanisława. W Policji Państwowej służył od 1919 r. Pełnił służbę na posterunku PP we Włocławku. W 1925 r. został oddelegowany do PP w posterunku w pow. rypińskim, woj. warszawskie. Od 1934 r. do września 1939 r. służył w Posterunku PP we Włocławku, woj. pomorskie. 

Mieszkał we Włocławku. 

Po 17 września 1939 r. dostał do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze. 

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.” 

Żona Bronisława (ur. 1890 r.) z d. Parulska. Dzieci: Jerzy (ur. 1921r.), Jadwiga (ur. 1924 r.). 

Przod. PP ANTONI WIŚNIEWSKI

Urodził się 14 stycznia 1888 r. prawdopodobnie w Walentynowie, pow. lipnowski.  Był synem Józefa. Do służby w Policji Państwowej wstąpił 1 listopada 1919 r. Rozpoczął ją w Komendzie Powiatowej PP w Lipnie. W 1921 r. był starszym posterunkowym. W 1923 r. awansowany na przodownika PP. We wrześniu 1939 r. pełnił służbę jako zastępca komendanta ds. gospodarczych w Komendzie Powiatowej PP w Rawie Mazowieckiej, pow. rawski, woj. łódzkie. Mieszkał w Rawie Maz., ul. Dynia 18. Posiadał własny sklep.

Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi.

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze.

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.”

Żona Stanisława (ur. 1900 r.), córka Andrzeja. Dzieci: Jadwiga (ur. 1921 r.), Kazimierz (ur. 1923 r.), Anna (ur. 1927 r.), Jan (ur. 1931 r.).

Post. PP JÓZEF ZACHARSKI

Urodził się w listopadzie 1907 r. Był synem Józefa i Marii. We wrześniu 1939 r. pełnił służbę w Komendzie Powiatowej Policji w Rypinie, pow. rypiński, woj. pomorskie. 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze.

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.”

St. post. PP. WŁADYSŁAW ZARĘBSKI

Urodził się 18 maja 1892 r. w Kikole, pow. lipnowski, woj. warszawskie (od 1938 r. woj. pomorskie). Był synem Piotr i Franciszki. 

W czasie I wojny został powołany do służby w armii rosyjskiej. Do Policji Państwowej wstąpił w grudniu 1918 r. i został skierowany do posterunku w gminie Kikół. W 1920 r. został przydzielony do Posterunku PP w Lipnie. W 1922 r. oddelegowany do Posterunku PP w Skępem, pow. lipnowski. W 1925 r. przeniesiony do Posterunku PP w Tłuchowie, pow. lipnowski. Od 1932 r. ponownie na służbie w Posterunku PP w Lipnie. W 1931 r. awansowany na starszego posterunkowego. Od 1935 r. do września 1939 r. służył w Posterunku PP w Lipnie. 

Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (1938 r.). 

Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze. 

Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień aspiranta PP. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów.”

Żona Zofia (ur. 1902 r. w Kikole) z d. Brzezicka,  córka Jana i Tekli z d. Mync. Dzieci: Jerzy (ur. 1922 r.) i Henryk (ur. 1924 r.).