Urodził się 24 czerwca 1896 roku w Raciążu, pow. sierpecki, gub. płocka (w II RP woj. warszawskie). Był synem Walentego herbu Pobóg i Julianny z Olszewskich, którzy w 1890 r. w Raciążu zawarli związek małżeński. Ojciec był właścicielem majątku. Wacław miał trzy siostry: Jadwigę, Salomeę i Reginę oraz trzech braci: Stanisława Teodora, Szymona i Rajmunda .
Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Wymyślinie w 1915 r.
Od 1 lipca 1915 r. do 30 kwietnia 1916 r. pracował jako nauczyciel ludowy w szkole w Staroźrebach, pow. płocki. W czasie I wojny światowej walczył jako oficer w armii rosyjskiej (od 1916 r.). W 1916 r. ukończył Odeską Szkołę Wojskową w stopniu junkra. W 1917 r., jako młodszy oficer wstąpił do 249. polskiego zapasowego pułku w Nowogrodzie Wołyńskim. Następnie służył w 264 pp. zapasowym, 38 tobolskim pp. na froncie wołyńskim oraz polskim zapasowym pp. Został zdemobilizowany w armii rosyjskiej w styczniu 1918 r. W Moskwie zgłosił się do armii gen. Hallera i wyjechał do Murmańska. Od listopada 1918 r. do stycznia 1919 r. był w oddziale w Murmańsku. Rozkazem gen. Hallera w lutym 1919 r. został przeniesiony do Armii Polskiej we Francji. W Quintin (w Bretanii) odbył kurs oficerów.
W marcu 1919 r. został przydzielony do 6 Pułku Strzelców Polskich w 48 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Stanisławowie. Do maja 1919 r. przebywał we Francji. W 1919 r. wrócił do Polski. Od listopada do grudnia 1919 r. został odkomenderowany na kurs broni specjalnych w Modlinie. Następnie objął dowództwo 3 kompanii 48 pp.
Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W lipcu 1920 r. został ranny w lewą nogę We wrześniu 1920 r. powrócił na front i objął dowództwo 2 kompanii 48 pp. W grudniu 1920 r. mianowany porucznikiem.
W maju 1921 r. (do sierpnia 1921 r.) został odkomenderowany na kurs informacyjny dla dowódców baonów w Głównym Centrum Wyszkolenia w Kobryniu. Zwolniony w październiku 1921 r.
W kwietniu 1922 r. został przyjęty do dalszej służby wojskowej jako oficer zawodowy. W 1923 r. oficer w stopniu porucznika w 48 pp.
We wrześniu 1922 r. otrzymał medal „Medaillie Commemorative de la Grande Guerre”.
W marcu 1924 r. odszedł do komendy garnizonu. Od 30 marca 1924 r. mianowany porucznikiem ze starszeństwem. W 1925 r. ukończył pięciomiesięczny kurs doszkolenia młodszych oficerów piechoty w Chełmnie. Otrzymał przydział jako młodszy oficer do 48. pp. w Stanisławowie. W lutym 1927 r. przeniesiony służbowo do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI we Lwowie w celu odbycia 3 miesięcznej praktyki sądowej. W styczniu 1928 r. został przesunięty do Kadry Oficerów Piechoty z pozostawieniem na stanowisku oficera sądowego jw. Został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dn. 1 stycznia 1928 r. W 1928 r. był referentem mobilizacyjnym w Woj. Sądzie Rej. w Stanisławowie. W 1930 r. został przeniesiony do 48 pp.
W 1930 r. w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu ukończył dwu i pół miesięczny kurs w zakresie karabinów maszynowych. W 1934 r. przeniesiony z 48 pp. do 34 pp. Był dowódcą kompanii ckm-ów w 34 pp. w Białej Podlaskiej.
Odznaczony Medalem Niepodległości (16 marca 1937 r.), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1934 r., za zasługi na polu wyszkolenia wojska), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1928 r.), Medaille Interallie i Croix de Guerre.
Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu.
Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r.
w Warszawie, trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Żona Janina z domu Wojtas. Córka Anna (ur. 1933 r.)z męża Kozielska. Mieszkał
z rodziną w Białej Podlaskiej.
