Urodził się 21 kwietnia 1895 r. w Lipnie, pow. lipnowski, gub. płocka (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. -pomorskie). Był synem Walentego i Elżbiety z Ziółkowskich. Ojciec był szewcem. Rodzice mieszkali w Lipnie przy ul. Kilińskiego 29. Miał trzech braci: Zygmunta (1892-1942), Kazimierza (1902-1945), Maksymiliana oraz siostry: Helenę (ur. 1899 r.), Jadwigę Teresę (ur. 1907 r.), które zmarły po urodzeniu oraz Irenę Jadwigę (1904-1991).
Po ukończeniu szkoły powszechnej podjął naukę w Seminarium Nauczycielskim w Wymyślinie, które ukończył w 1914 r. W styczniu 1915 r. wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, ps. „Zbój”, „Laskowski”. W styczniu 1915 r. objął posadę nauczyciela w Lipnie. W październiku 1916 r. został przeniesiony do Dobrzynia nad Drwęcą, a w lipcu 1917 r. do Starorypina, pow. rypiński. We wrześniu 1918 r. na własną prośbę został przeniesiony do Radomina, pow. rypiński.
W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego (32 pp. w Modlinie). W czerwcu 1919 r. ukończył kurs Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie. Z dniem 1 lipca 1920 r. mianowany podporucznikiem piechoty. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej (1918-1921). W l. 1921 – 1927 ppor. Mieczysław Uzarowicz służył w 80 pp. w Słonimiu. Od października 1927 r. przeniesiony do 66 Kaszubskiego Pułku Piechoty im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Chełmie. W marcu 1928 r. mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem. W maju 1928 r. ukończył 4-miesięczny kurs konnej jazdy.
W 1932 r. Rozkazem Ministra Spraw Wojskowych został przeniesiony do 17 Baonu „Dawidgródek” KOP, na stanowisko dowódcy 1 kompanii granicznej „Olhomel” (pow. stoliński, woj. poleskie). W 1939 r. był kierownikiem I referatu ewidencji RKU w Baranowiczach, woj. nowogródzkie.
Odznaczony Krzyżem Walecznych (1921 r.) dwukrotnie, Medalem Niepodległości (1937 r.), Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, Medalem Pamiątkowym Za Wojnę 1919-1920 i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1928 r.).
Po 17 września 1939r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Ostaszkowie. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Twerze.
Minister Obrony Narodowej decyzja Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Żona Cecylia Sztejnhel – Ilnicka (1902-1979 r. w Chicago). Dzieci: Janusz Leopold (1926-1956), Włodzimierz Aleksander (1927-2000). Zbigniew Olgierd (1931-2008). Żona z synami została deportowana przez NKWD 13 kwietnia 1940 r. do Kazachstanu (tzw. wywózka katyńska – w czasie, gdy mordowano jeńców w trzech obozach specjalnych do Kazachstanu wywożono ich rodziny).