Urodził się 12 marca 1896 roku w Zawidzu, pow. sierpecki, gub. płocka (w II RP woj. warszawskie). Był synem Jana Przeradzkiego herbu Jasieńczyk i Franciszki z Wawrowskich. Ojciec był właścicielem majątku. Miał pięcioro rodzeństwa: Józefa, Stefana, Helenę, Józefę, Genowefę.
W 1916r. został absolwentem Seminarium Nauczycielskiego w Wymyślinie.
Od 1 października 1916 r. do 24 grudnia 1917 r. służył w armii rosyjskiej. W latach 1917-1918 był żołnierzem I Korpusu Polskiego w Rosji. Został ranny. Od 1919 r. w Wojsku Polskim. W lipcu 1919r. mianowany podporucznikiem. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1918–1921 i w walkach o Lwów. Został powtórnie ranny. W marcu 1920 r. mianowany porucznikiem. Po wojnie 1920r. służył w 53 pp. w Stryju i 5 pułku strzelców podhalańskich w Przemyślu. W 1923r. wymieniony jako oficer w stopniu porucznika w 37 pp. w Kutnie i Łęczycy. W 1928r. mianowany kapitanem ze starszeństwem w 5 psph. w Przemyślu. Od listopada 1928r. do maja 1933r. służył w Korpusie Ochrony Pogranicza. W 1933r. przeniesiony do 4 pp. Legionów w Kielcach. Od 1938r. był kierownikiem referatu ewidencji w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Brześciu nad Bugiem, która podlegała OK nr IX.
Mieszkał w Brześciu nad Bugiem.
Odznaczony Medalem Niepodległości (23 grudnia 1933r.), Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
Po 17 września 1939r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną w 1940r. w Charkowie. Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007r. awansował go pośmiertnie na stopień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Żona Leokadia Maria Starzewska (1896-1969). Syn Bartłomiej Tadeusz (1921-1998).
